Friday, March 30, 2007

Signalen eerste helft februari 2007

Do Feb 01 - Vr Feb 02
Ik werd ziek en ging bij de dokter langs.

Za Feb 03
Aangezien ons papa 60 werd, hadden hij en Eszter een feestelijk etentje gepland om dit met met de familie te vieren. Mijn schoonmoeder verjaart ook op die dag, dus vonden we dit het ideaal moment om de zwangerschap aan te kondigen. Normaal zouden we 3 maanden wachten om dit te zeggen, maar vragen over mijn verder onderzoek na de epileptische aanval (‘waarom werd er geen scan gedaan ?’) waren moeilijk te beantwoorden en dus kozen we voor openheid. Achteraf bekeken maar goed ook... Iedereen was blij en de het verjaardagsdinner was heel tof – iedereen was goed gezind.

Zo Feb 04
Veel gerust – ik had het gevoel dat er iets niet pluis was.

Ma Feb 05
Opgestaan om te gaan werken, maar ik voelde me helemaal niet goed. Ik regelde dat ik thuis kon werken zodat ik tussendoor even kon rusten indien nodig. Spijtig genoeg werd het erger en kreeg ik die morgen een miskraam – het was nog pril (week 6) maar toch pijnlijk en héél spijtig. ‘s Avonds overvallen door angst.

Di Feb 06 – Wo Feb 07
Ik had nog veel werk af te handelen, dus ging ik gewoon werken na de miskraam. Door de miskraam en wat ervoor gebeurd was, was ik ontzettend moe en ging ik ‘s middags 15’ op de grond liggen om wat te recupereren. Ik voelde me niet zo goed en de lange trajecten met het openbaar vervoer vermoeiden me ook nog extra. Elke minuut dat ik ‘s avonds kon rusten was welkom. Via een goeie buurvrouw/kapster had ik vervoer gevonden met een meisje die in een naburig dorp passeerde en in de straat van mijn werk werkte – kon het nog beter? Ik had nog niet met haar afgesproken, aangezien we onze tijdsplanning nog moesten afstemmen en ik een manier moest vinden om tot in dat dorp te geraken. Ik mocht niet meer zonder helm fietsen, dus hadden we een fietshelm voor me gekocht – een paar dagen later besefte ik dat ik zelfs niet durfde alleen te rijden op de kleine weggetjes in het platteland want als ik zou vallen zou ik ook overreden kunnen worden… de dokter verbood me ook later om te fietsen… Tot op de dag van vandaag is het zelfs nog niet nodig geweest om het meisje te ontmoeten…

Do Feb 08
Gewone werkdag met wat rusttijd ingebouwd ‘s middags. ‘s Avonds op de bus, een paar honderd meter voor mijn halte, ging ik rechtstaan aan het belletje en ineens werd ik overvallen door de voorbode van de epilepsie-aanval - dat rare gevoel van verhoogd bewustzijn. Ik werd bang en keek rond me naar de mensen op de bus: niemand kende me. Wat moest ik doen? Ik probeerde dieper te ademen en zette me neer – in mijn angst had ik luidop gezegd ‘oh nee – het gaat toch niet terugkomen!’ en ik zag enkele vrouwen me in het oog houden. Ik was echt bang en stelde me voor dat ik 10’ later op de grond hier zou wakker worden met die mensen geschokt rondom mij. Ik bleef ademen en voelde me nog steeds raar. Toen de bus stopte aan de halte, ging ik bang buiten en ademde de frisse zuurstoflucht goed in in de hoop dat dit zou helpen. Ik moest de steenweg oversteken en was in paniek: ik kon elke seconde vallen en totaal niet meer beseffen wat er gebeurde en ik moest hier de straat oversteken in het donker waar auto’s druk voorbijreden. Wat als ik zou vallen en door een wagen overreden worden? Gelukkig was er nog een meisje van de bus gestapt en ook zij moest oversteken en dezelfde dreef door… Ik bleef langs haar lopen en praatte met haar over koetjes en kalfjes… Als ik zou vallen, zou ze het merken en me kunnen redden… We namen afscheid halfweg in de dreef en ik voelde het ‘aura’-gevoel wegvloeien. Ik wandelde verder naar huis… Toen ik Johan zag was ik totaal in paniek: wat als er toch terug een epilepsie-aanval zou komen? Ik had nog steeds gehoopt dat de epileptische aanval een eenmalig feit was geweest – de dokter had me gezegd dat dit mogelijk was – in dat geval was het een half jaar geen auto rijden (vreselijk nieuws!) en kon ik gewoon terug alles hervatten zoals tevoren als er niets meer optrad en er geen oorzaak gevonden zou worden. Als er echter terug een aanval zou komen, had ik een serieuzer probleem of duidelijk een levenslange vorm van epilepsie met continue medicatie (nog erger nieuws!). Ik was dus bang – dat het nieuws zou evolueren naar het tweede scenario, en dat ik terug een aanval zou krijgen. Ik belde mijn huisarts op en praatte met zijn collega die me informeerde en geruststelde: ik mocht absoluut niet alleen blijven, moest direct rusten en vroeg gaan slapen zodat de aanval die wou opkomen niet zou doorbreken. Johan had een feestje van het werk en dus kwamen ons papa en Eszter om op me te ‘Gwenda-sitten’ – op 34,5 jarige leeftijd moet dat kunnen, he!Rond 22u kreeg ik terug zo’n voorbode gevoel (ik noemde het fenomeen een ‘aura’ – aangezien de bewuste seconden voor een epilepsie-aanval ook zo worden genoemd – ook al blijkt dit later iets anders te zijn…) – mijn angst nam terug toe. Vanaf die avond was ik helemaal overweldigd door die angst om een aanval te krijgen als ik alleen zou zijn: aangezien mijn type aanval een ‘grand mal’ was geweest (een van de meest frequente maar ook meest uitgebreide vormen) was ik bang om te verstikken als mijn tong mijn keel zou afsluiten bijvoorbeeld. Iedereen die bij me was op een bepaald moment werd goed geïnformeerd dat ze me op mijn zij moesten leggen als ik het zou krijgen, 10’ laten doen zonder iets te forceren, en ondertussen de 100 bellen aangezien mijn dokter opvolging wou. Ik heb geen aanval meer gehad maar die aura’s waren duidelijk een teken aan de wand…

Vr Feb 09 - Vr Feb 16
Ziek - veel gerust. Heel veel hoofdpijn rechts en overheerst door die constante angst om alleen te zijn. Johan moest uiteraard gaan werken op sommige dagen dus werd het ‘Gwenda-sitten’ afgelost door bv. mijn vader. Wat een gekke situatie. Ik was ook onderzocht door mijn huisdokter en vanaf het moment dat mijn bloed duidelijk bewezen had dat ik met zekerheid niet zwanger meer was, probeerden we samen om zo snel mogelijk een scan van mijn hersenen in te plannen en een afspraak bij de neuroloog – in Gasthuisberg Leuven. De wachttijden waren enkele weken – het best haalbare was een scan ingepland op zondag 25 Februari en een consultatie op woensdag 28 Februari. Die afspraken bleken later onverwacht toch sneller te kunnen/moeten…

Vr Feb 16 (extra)
Op vrijdagavond hadden goeie vrienden voorgesteld om samen te eten die avond. We reden naar hen en in de auto voelde ik me – zoals al de hele week heel moe – maar bij het uitstappen kreeg ik een ontzettend slecht gevoel, een ‘aura’-gevoel – met een wit gezicht toen we binnenstapten. We zaten wat te praten en ik zag mijn zicht in het midden in elkaar vloeien – alsof ik door een kaleidoscoop aan het kijken was – het veld van die gezichtsmisvorming werd groter en groter. Eerst dacht ik dat dit de belichting was maar ik besefte snel dat ook dit niet normaal was. Ik bleef nog wat afwachten en belde mijn huisarts. Indien dit terug zou optreden moest ik hem dringend terug opbellen. We aten en hadden een gezellige avond, ik werd snel heel moe en we gingen naar huis om goed te slapen.

Za Feb 17
Mijn dag werd weer ingedeeld met rust en rust. ‘s Avonds hadden we afgesproken met een nonkel/tante/mijn nicht/een van mijn neven en hun partners – ik voelde me in de namiddag niet echt goed en wou dit annuleren, maar aangezien dit al lang ingepland was en ik wel zin had om hen te zien, reden we toch. Net zoals de dag ervoor, kreeg ik bij het uitstappen een ontzettend slecht gevoel, een ‘aura’-gevoel – met een heel wit gezicht toen we binnenstapten. Mijn nonkel vroeg of alles goed was en we vatten het verhaal van de afgelopen weken samen, niet beseffende dat de volgende dag een grote volgende stap in de zaak zou brengen...

No comments: