Chemo Einde/End Cyclus/Cycle1

NL (Nederlands) - EN (English - See below)

NL - Ik heb enkele dagen niet geschreven – niet omdat het slecht met me ging – maar omdat het juist zo goed ging… Het waren dagen waarin mijn tijd spontaan werd opgedeeld in tijd om te genieten, wat te doen en goed te rusten – met een afwisseling van mensen in de buurt – een bron van sterkte…

Door die inspirerende momenten heb ik nog een extra bron (terug)gevonden die me heel positief kan stemmen: mijn passie voor muziek en zingen. Het valt zowiezo af en toe voor dat Johan en ik wel eens wat zot zingen of een paar pasjes dansen in huis – tussenin, uit amusement. Sinds ik 13 jaar geleden ben beginnen werken en het conservatorium volledig opzij had gezet, heb ik die hobby totaal geen aandacht meer gegund. Nu maak ik dus met veel plezier terug wat tijd om weer eens wat nummers zelf te zingen (in de living voor een publiek van planten en de knuffelbeer gekregen van mijn collega’s)… Het verzet mijn gedachten – geeft een ongelofelijk goed gevoel - en creëert ook weer mooie dromen waar ik naar uit kan kijken en me aan vastklampen in deze onzekere periode.

Ondertussen heeft ook heel Vlaanderen kunnen genieten van de ‘Kom-op-tegen-Kanker show’ op de VRT. Deze show zal zeker steeds meer en meer kijkers krijgen – het is ongelofelijk hoeveel mensen tegenwoordig kanker hebben of gehad hebben. Nu ik er zelf mee te maken heb in een meer uitgesproken vorm dan zeven jaar geleden, vertelt iedereen met wie ik erover praat wel een verhaal over zichzelf, een famielid of een goeie kennis die ook een ‘kanker-straatje’ ingeslagen is op een bepaald moment. Ik besef echter heel goed dat dit ondertussen een immens netwerk van straten is, en dat geen enkel straatje hetzelfde is (andere leef/etens/sportgewoonten - verschillende kankersoorten – graad van ontwikkeling – cocktails van chemos toegediend – combinatie met andere therapieën - …). Dat is trouwens ook één van mijn basisslogans in dit verhaal aangezien ik me niet kan en wil vergelijken met anderen – iedere persoon heeft een samenspel van andere factoren die maken dat hij/zij een ander medisch verhaal doormaakt. En kennelijk is een straat ook nooit recht maar krijg je altijd wel ergens een bocht te verwerken waar er ergens iets afwijkt van het nagestreefde doel dat moet bijgestuurd worden…

Het psychologisch verhaal van mensen daarentegen kan wel veel overeenkomsten vertonen: dat blijkt uit het luisteren naar andere patiënten… Ik vond het fantastisch in de show om te luisteren naar Phara de Aguirre waar ik zowiezo enorm veel bewondering voor heb. Haar reacties en houding en de interviews met andere kankerpatiënten toonden mij vol fascinatie hoe de perceptie van bepaalde dingen gelijk loopt – wat ik ook herkende...
§ Wat mensen vooral raakt en verdrietig maakt in dit verhaal is niet in de eerste plaats dat ze zelf in het slechtste geval zouden kunnen sterven, maar dat ze hun directe omgeving (man/kindjes) met veel verdriet zouden achterlaten in een leegte – ik merk inderdaad heel sterk dat ik over het algemeen heel positief en sterk sta maar als ik aan Johan achterlaten denk begint mijn waterval te stromen…
§ Mensen kunnen hiermee beseffen wat voor een waardevol en groot netwerk aan vrienden ze hebben – ik ben ongelofelijk verrast geweest door de signalen van steun vanuit mijn omgeving, zowel privé as professioneel – overal bleken ongelofelijk lieve mensen te zitten om me te vertellen hoeveel ze meevochten, gesprekken krijgen ook (nog) meer diepgang, het geeft me toch een besef dat ik hier te weining tijd aan besteedde en teveel ‘hamster in rad’ speelde…
§ Het geeft je als mens ook een besef dat je toch wel kan gemist worden op je werk en dat alles verder loopt, ook zonder jou, niemand is onvervangbaar – inderdaad!

EN - I did not write a few days - not because I felt bad - but because I was relative good! Days in which time was devoted to rest - people around - joyful moments in nature and at home and even a visit to Antwerp at a moment the nergy was high! Because of the inspirational time I found back a source of strength - one of my passions of before: music and singing. It occurs that Johan and I sometimes sing crazy together at home or do some crazy dance passes in kitchen or living room (he does - I follow...). But since I started working 13 years ago, I put the music school aside and did not devote any attention anymore to this hobby/passion. Now I am taking lots of pleasure and strength out of singing a few numbers again myself in my living room with the plants and the bear/dog received from my FIDI colleagues as my (enthusiastic public!) It creates dreams again in this uncertain period.

Now that I am faced more explicitly with a serious form of cancer than the skin cancer of 7 years ago (which was the cause of this one nevertheless) I speak to more people about it and recognize that unfortunately more and more people are faced with this terrible disease (themselves, or via friends, family, ...). No 'cancer-recovery path' is the same though - and I definetly have brought this slogan into my foundation that all cases are different - I don't compare.
The psycho side of the stories are remarkable the same ythough - when talking to other patients you can recognize many similarities in what waves of thoughts, fears, sadness, strength, optimism people have to go through...
§ What makes people sad is in the firts place not that they might die but that their dear ones will suddenly be left alone in the worst case. I recognize indeed for myself that to my big positive surprise I have found a foundation of stregth in myself that is fed with all signals of people and so on. But when I reflect on that possible scenario of leaving Johan behind, my waterfall begins to stream...
§ I realized as many people that I have auch a wonderful valuable network of friends and was so happy to find out that I have them there in personal as well as professional networks: people who think of me, fight with me, care about me, pray for me (in many religions indeed :.)) and I realized I needed to give these people more of my personal attention as from now!
I feel as if I have ran as a little 'hamster' in my 'wheel' too much...
§ I also have seen now that work goes on without me - no need to worry or to stress, if things happen work goes on - noone is indispensable...